Και η αλήθεια είναι ότι αισθανθήκαμε κάπως οικεία με την όλη φάση, νιώσαμε αυτό το deja vu. Κάτι η σωματοδομή του, κάτι ότι τον βλέπαμε σχεδόν πάντα δίπλα στον Τζον Σνόου, κάτι και το όνομα...Ε, δεν θέλει και πολύ να ταυτίσεις τον Σάμγουελ Τάρλι με τον Σαμγουάιζ Γκάμτζι, το φοβερό και τρομερό Χόμπιτ από το Lord of The Rings που στο φινάλε της τριλογίας ήταν αυτός που στο μυαλό όλων μας έγειρε την πλάστιγγα υπέρ της Γκόντορ και κατά του Σάουρον.
Ο Σαμ Γκ. ξεκίνησε ως ένας φοβισμένος και γεματούλης Χόμπιτ που δείλιαζε μπροστά στα πάντα και μετρούσε ποια ήταν η μεγαλύτερη απόσταση που είχε διανύσει από το Χόμπιτον και το Σάιρ. Είχε μια ψυχή τόσο τρομαγμένη που ενώ είχε ακούσει το μεγάλο, σκοτεινό και ανίκητο κακό που έχει υπάρξει, η έγνοια του ήταν να μην τον μετατρέψει σε κάποιο τρωκτικό ο Γκάνταλφ. Του δόθηκε όμως μια μεγάλη ευκαιρία και την άρπαξε παραπάνω από αυτό που θα έπρεπε.
Κάθε φορά που του παρουσιαζόταν κάτι πρωτόγνωρο, καλό ή συνήθως κακό, άφηνε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και της αυτοθυσίας για την συντροφιά να λειτουργήσει. Και σε κάθε βήμα του γιγάντωνε τόσο, ώστε στο τέλος δεν ήταν Χόμπιτ, αλλά θηρίο. Είχε πειστεί ότι ο θάνατος θα ήταν το τέλος αυτού του ταξιδιού και από ένα σημείο κι έπειτα μαχόταν για να επιβιώσει κάθε τι ωραίο που υπάρχει στον κόσμο και του προκαλούσε χαρά. Το Σάιρ, το φαγητό, η άνοιξη, η Ρόζι Κότον που ποτέ δεν τόλμησε να την αγγίξει και φοβόταν τώρα ότι θα πεθάνει και δεν θα της έχει εξομολογηθεί αυτό που θέλει.
Έτσι κι ο Σαμ Τάρλι. Οι Άγριοι και η θανατίλα που έφερνε μαζί του ο Μανς Ράιντερ είχαν σκεπάσει το Τείχος και το είχε δεδομένο πως βίωνε το ύστατο ξημέρωμα του. Το μυαλό του όμως ήταν να κρατήσει γερά για αυτό που θεωρούσε ωραίο στην ζωή του. Την Γκίλι. Και εκείνος είχε την ευκαιρία να την φιλήσει πριν πάρει θέση μάχης, ως κατευόδιο.
Γι΄αυτό νομίζω ότι θα συμφωνήσετε όλοι μαζί μου αν ο Σάμγουελ είχε μια κατάληξη σαν του ηρωικού Σαμγουάιζ. Μια ανατροπή που θα ενίσχυε για ακόμα μια φορά τον χαρακτηρισμό του Game of Thrones ως η κορυφαία σειρά που έχει υπάρξει. Για εκείνα τα μικρά μικρά γίνονται οι μεγάλες σειρές. Και σίγουρα το να δούμε τον Σαμ να ξεπερνάει τον Τζον Σνόου και γιατί όχι να αποτελέσει για εκείνον τον Απομηχανής Θεό που θα τον τραβήξει πάνω τη στιγμή που θα έχει γονατίσει ή να αναλαμβάνει να οργανώσει το Τείχος. Ακριβώς όπως το είπε ο ίδιος: «Όσο ήμουν ένα ΤΙΠΟΤΑ δεν φοβόμουν», άρα δεν είχε τίποτα να χάσει και όταν δεν έχεις κάτι να χάσεις δεν μάχεσαι, συμπληρώνουμε εμείς. «Όταν έγινα Κάτι, τότε άρχισα να φοβάμαι»...
ΠΗΓΗ: koolnews.gr
By Στέργιο Πουλερέ