Ειδικευμένοι τοξότες μπορούν να ρίξουν σε ένα μικρό στόχο με ακρίβεια σε 100 βημάτων. Στη μάχη όμως, που συνήθως προσπαθούν να δημιουργήσουν μια καταιγίδα από βέλη, σκοπεύουν και ρίχνουν στον αέρα, όσο το δυνατό πιο γρήγορα και περισσότερα βέλη, για να πέσουν στο κύριο σώμα του εχθρού παρά σε κάθε ένα στρατιώτη.
Τα τόξα των Dothraki υποτίθεται πως ξεχωρίζουν από αυτά των Επτά Βασιλείων, αλλά κάτι τέτοιο μένει να δοκιμαστεί.
Οι αιχμές των βελών διατίθενται συνήθως με μια απότομη αιχμή και ακίδες στο πίσω μέρος για «μαλακούς» στόχους και χοντρές βελόνες που θα διαπεράσουν πανοπλίες. Εκτός από πολύ κοντινό φάσμα, τα βέλη δεν διαπερνούν μια πανοπλία με πλάκα, αλλά οι βαλλίστρες το κάνουν εύκολα.
Τα διπλά καμπύλα τόξα, goldenheart, που χρησιμοποιούνται στα Summer Islands λέγεται ότι είναι σε θέση να φτάσουν τετρακόσια μέτρα μακριά.
Οι τοξότες μπορούσαν να βουτήξουν τα βέλη σε δηλητήριο, αν και πολλές πληγές από αυτά θα μολύνονταν μόνο και μόνο επειδή σε μια καταιγίδα από βέλη, θα «κολλούσαν» τα σώματά τους στο έδαφος για αρκετή ώρα.
Ιππικό
Το Ιππικό είχε πάντα περίοπτη θέση στην ιστορία. ‘Eνα καλό μεσαιωνικό μοντέλο για τα στρατεύματα των κατοίκων του Westeros (μεταξύ Neck και Dornish Marches) παρέχεται από το 1364, από τα στρατεύματα που ανήκουν στο Δουκάτο της Βουργουνδίας (το πρωτότυπο Γαλλικό πριν επεκταθεί).
Το ελαφρύ ιππικό αποτελούνταν συνήθως από ενόπλους άνδρες με ελαφριές πανοπλίες, οι οποίοι είχαν λόγχες, ακόντια ή τόξα. Πολλά βασίλεια είχαν αναπτύξει το δικό τους στυλ ελαφρού ιππικού, όπως οι Dothraki και το Dorn.
Ιππότες και Βαριά ένοπλο ιππικό
Οι Ιππότες ήταν συνήθως η καλύτερη εξοπλισμένη ομάδα εκπαιδευμένων στρατιωτών, οι οποίοι μπορούσαν να αντέξουν οικονομικά τις καλύτερες πανοπλίες και μία συλλογή από όπλα χειρός. Συνήθως χρησιμοποιούνταν ως βαριά ένοπλο ιππικό, οπλισμένοι με δόρατα. Αποτελούνταν από πλούσιους ιππότες και ευγενείς.
