H προσαρμογή της σειράς των βιβλίων A Song of Ice and Fire στην
τηλεόραση δεν είναι ένας εύκολος στόχος, αλλά η δεύτερη σεζόν του GOT (βασισμένη
στο μυθιστόρημα A Clash of Kings), πρέπει να ήταν μια ιδιαίτερη πρόκληση.
Το πρώτο βιβλίο είναι περίπλοκο και πλούσιο σε λεπτομέρειες, αλλά έχει ένα ισχυρό κεντρικό τόξο της ιστορίας, στην άνοδο και την πτώση του Ned Stark ως χέρι του βασιλιά, το οποίο επέτρεψε στους παραγωγούς να δημιουργούν μια κάπως πιο εστιασμένη, τηλεοπτική αφήγηση. Ακόμα και η γεωγραφικά απομακρυσμένη ιστορία της Daenerys ήταν συνδεδεμένη με το Ned, που διαφωνούσε με τον Robert στην δολοφονία της.
Η
δεύτερη σεζόν ωστόσο, δεν είχε τέτοια πολυτέλεια. Υπήρχαν ακόμη περισσότεροι βασιλιάδες,
βασίλισσες, πολιτικοί φορείς και ταξιδιώτες για να παρακολουθήσουν και κανένας
από αυτούς δεν ήταν πραγματικά κύριος χαρακτήρας. Οι ιστορίες τους ήταν
συνυφασμένες, αλλά σε πολύ πιο περίπλοκο τρόπο, από την δραπέτευση της Arya από τους Lannisters,
στην αδελφική αντιπαλότητα των Stannis και Renly. Οπότε τα κατάφερε η δεύτερη
σεζόν;
Κατά την
άποψή μου, ναι, ως επί το πλείστον. Ήταν μια ταραχώδη βόλτα από την πρώτη
σεζόν, από νωρίς ενδιαφέρουσα για τον
φανταστικό κόσμο που είχε κατασκευάσει και στη συνέχεια γινόταν όλο και πιο
συναρπαστική ως ιστορία εξουσίας και προδοσίας. Αυτή τη φορά υπήρξε περισσότερη
ενσάρκωση χαρακτήρων, περιπλέκοντας τα σχέδια του καθενός. Ήταν διασκεδαστικό κι ας μην είχε την ανελέητη
ώθηση προς τα εμπρός όπως η πρώτη σεζόν, με την αίσθηση ότι οι χαρακτήρες οδηγιόντουσαν
στην καταστροφή, ενώ προσπαθούσαν απεγνωσμένα να τραβήξουν τα χαλινάρια.
Μεγάλο
πλεονέκτημα της σειράς, η γνωριμία με πολλούς χαρακτήρες που φαίνονταν δεύτεροι
αλλά είχαν κάτι πολύ πιο βαθύ. Ο Theon
Greyjoy, για παράδειγμα, πήγε από έναν
δεύτερο ρόλο σε ένα ενδιαφέρον σύνολο, που συνέβηκε μόνο εξαιτίας της απομάκρυνσής
του από την διαμάχη Stark-Lannister, δίνοντας μας το χρόνο να γνωρίζουμε τον
άνθρωπο από τα Σιδερένια νησιά.
Η προδοσία του Theon στον Brann
Stark θα φαινόταν ανούσια αν δεν είχαμε
γνωρίσει τον πατέρα του και την αδελφή του. Ο Renly επίσης επωφελήθηκε από την
μεταφορά του στο προσκήνιο, αλλά διετέλεσε επίσης τον κρίκο για τους νέους χαρακτήρες, όπως ο Stannis και η Brienne. Ο
κόσμος φαίνεται λίγο μεγαλύτερος τώρα, όπως έχει επεκταθεί έξω από τις
δυναστικές συγκρούσεις των λίγων οικογενειών σε μια σαρωτική σύγκρουση με
πολλές πτυχές.
Κατά την
άποψή μου, η δεύτερη σεζόν βελτιωνόταν καθώς προχωρούσε. Γεγονότα και σκηνές φαίνονταν
πιο συγκροτημένα. Συγκρίνετε τις αντιπαραθέσεις της Cersei με Tyrion, στις
οποίες το βιτριόλι είναι σαν μέρος ενός πραγματικού αγώνα για την εξουσία μέσα
στην οικογένεια, σε αντίθεση με μερικές παλαιότερες που δεν κάνουν τίποτε
περισσότερο από το να κοιτούν με μίσος ο ένας τον άλλον από απόσταση.
Οι παραγωγοί
φαίνεται να γίνονται όλο και πιο σίγουροι για ότι έκαναν με τη σειρά. Καθ 'όλη
τη σεζόν υπήρξαν στιγμές που θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε ως λίιιιιιιγο βαρετές,
ανάμεσα σε χαρακτήρες, αλλά τα τελευταία επεισόδια αποζημίωσαν τους δύσπιστους.
Στο Westeros ακόμη μαθαίνουμε πως δεν υπάρχουν επιστροφές, τα λάθη μπορούν να
σκοτώσουν ή να σου πάρουν τα πάντα και ότι η νίκη είναι σπανίως ολοκληρωτική, όπως
ο τραυματίας Tyrion που μπήκε στο περιθώριο και η Daenerys που μαθαίνει την προδοσία για ακόμη μια φορά.
Δεν
βλέπουμε πολλούς πραγματικούς νικητές μέχρι στιγμής στο GOT, κυρίως μόνο επιζώντες. Αυτή είναι μια σκοτεινή ιδέα που
η επική φαντασία αντιμετωπίζει σπάνια, αλλά εμποτίζει τη σύγκρουση στο GOT με
αυθεντικότητα και σαφήνεια του οράματος, χωρίς κλισέ έννοιες και χωρίς να έχει
τόσο σημασία πόσοι δράκοι ή ιππότες θα εμφανιστούν.
Έτσι η
δεύτερη σεζόν παρέμεινε συνολικά ισχυρή και με κάποια συναρπαστικά και
ικανοποιητικά θέματα. Αυτό πάντων που ποτέ δεν παραπαίει είναι η παραγωγή αυτής
της ιστορίας, από την υποκριτική, την κινηματογραφία, μέχρι τα σκηνικά και τα
κοστούμια. Τα ειδικά εφέ βελτιώθηκαν, διατηρώντας την αυξημένη παρουσία της
μαγείας από το να γίνει ενοχλητική. Είναι σαφές ότι το GOT παράγεται με
μεγάλη φροντίδα. Ακόμη και κατά τη διάρκεια επεισοδίων που μπορεί να μην άρεσαν
σε όλους, θα απολαύσατε να περνάτε χρόνο σε αυτό τον όμορφο και άγριο κόσμο των
χαρακτήρων που φαίνονταν τόσο πραγματικός.
Μετά από 20 επεισόδια ,
εύχομαι να υπήρχαν άλλα 20 για να παρακολουθήσουμε αυτή τη στιγμή και αυτό είναι
το σημάδι μιας καλής τηλεοπτικής εκπομπής. Το GOT δημιουργήθηκε για να θριαμβεύσει.
H κριτική της δεύτερης σεζόν έγινε από το παρών blog
Game Of Thrones Gr Fans