Game of thrones: To ‘βλεπες. Το ‘παιξες;

  

Της κυρίας Ελιάνας Χρυσικοπούλου από Οneman.gr

Τα βιβλία έγιναν σειρά. Η σειρά έγινε μανία. Η μανία έγινε παιχνίδι. Μια συντάκτρια βρέθηκε στη γιάφκα ενός πωρωμένου φαν και έζησε την επιτραπέζια εμπειρία.

Ήταν μια πρόσκληση παράξενη: να πάμε, λέει, το Σάββατο στο σπίτι ενός συναδέλφου ενός φίλου να παίξουμε Game of Thrones. Καθώς δεν γνωριζόμουν με τον οικοδεσπότη, μου φαινόταν κουφό να πάω στο σπίτι κάποιου που δεν ξέρω για πρώτη φορά και να παίξω με εκείνον και την παρέα του επιτραπέζιο παιχνίδι. Για μένα το επιτραπέζιο είναι κάτι ιερό, κάτι που προϋποθέτει οικειότητα μεταξύ των παικτών, ούτως ώστε να μπορείς ελεύθερα να ξεδιπλώσεις τον ανταγωνιστικό παλιοχαρακτήρα σου (μου), να τους σκυλοβρίσεις όλους με την ησυχία σου αν χάσεις ή να κάνεις γελοίο victory dance αν κερδίσεις. Ναι, λατρεύω τα επιτραπέζια. Αυτό μαζί με το γεγονός ότι -όπως όλοι μας- έχω κολλήσει με τη σειρά, ήταν οι δύο βασικοί λόγοι που ψήθηκα να πάω. Ξεκινήσαμε με τον φίλο, πήραμε το αμαρτωλό Max Perry τσουρέκι (αυτό που το πας επίσκεψη ευελπιστώντας να σου το σερβίρουν και να το φας εσύ) και, με το Google maps ανά χείρας, βρήκαμε το σπίτι κάπου στο Νέο Κόσμο.

Στη φωλιά ενός “άρρωστου” φαν

Από την εξώπορτα της πολυκατοικίας φάνηκε ότι αυτή δεν θα ήταν η τυπική “γεια σας, καλώς ήρθατε, τι κάνετε” επίσκεψη. Χτυπώντας το κουδούνι, ο οικοδεσπότης μας ζήτησε σύνθημα. Κοιταχτήκαμε, είπαμε διστακτικά “winter is coming” και ακούστηκε το μπζζζ για να περάσουμε μέσα. Μπαίνοντας στο σπίτι, η εικόνα άρχισε να ξεκαθαρίζει. We are not in Neos Kosmos anymore. Είμαστε στη φωλιά ενός γνήσιου, πωρωμένου Game of Thrones fan – ίσως του πιο πωρωμένου στη χώρα. Παντού υπήρχαν μπλούζες, κούπες, αφίσες Game of Thrones και η LCD τηλεόραση έπαιζε λούπα όλα τα επεισόδια του πρώτου κύκλου.

  Ήταν ακόμη απόγευμα, έξω πουλάκια κελαηδούσαν και μέσα εμείς, μια παρέα αγνώστων, προσπαθούσαμε να κάνουμε ανάλαφρες κοινωνικές συζητήσεις ενώ στο background ακουγόντουσαν βογκητά από τις πόρνες του Μπέιλις που επιδίδοντας σε χαριτωμένες λεσβιακές περιπτύξεις. Άβολο.











Game of Thrones nude scene από MisterPixel

Τον πάγο έσπασε η φιλικότητα του οικοδεσπότη, που μας έφτιαξε καφέδες, μας έβγαλε βουτήματα, μας περιποιήθηκε όσο το δυνατόν περισσότερο – πράγμα που ερχόταν σε αντίθεση με το γεγονός ότι φορούσε μπλούζα Λάνιστερ και πετούσε συνεχώς φονικές, δηλητηριώδεις ατάκες από τα βιβλία. Στο πίσω τραπέζι οι μυημένοι φίλοι του έπαιζαν ήδη ένα γύρο για ζέσταμα. Όταν μαζεύτηκαν και οι υπόλοιποι -εξίσου άσχετοι με εμένα - προσκεκλημένοι, ξεκινήσαμε.

H πρώτη γνωριμία με το board

  Αν είσαι οπαδός των παιχνιδιών στρατηγικής όπως εγώ (μπορείς να με αποκαλείς και τρανή στρατηλάτισσα του Risk), με την πρώτη ματιά στο ταμπλό ενθουσιάζεσαι. Είναι ένας ακριβής χάρτης του Westeros, με στρατούς ξηράς και θάλασσας, κάρτες εντολών και πολλές άλλες λεπτομέρειες όπως οικόσημα και σύμβολα, που δημιουργούν ένα καλοφτιαγμένο επιτραπέζιο μεσαιωνικής αισθητικής, πιστό στο πνεύμα των βιβλίων του George R.R. Martin. Σύνθετο και πολύπλοκο, όπως και το αυθεντικό story, θα ιδρώσεις να μπεις στο κλίμα – όπως ιδρώσαμε στο πρώτο κύκλο της σειράς για να συγκρατήσουμε τα ονόματα των χαρακτήρων. Και αυτό είναι μονάχα το πρώτο challenge από μια σειρά προβλημάτων που θα αντιμετωπίσεις.

Οι βασικοί κανόνες

Προφανώς και δεν θα διαβάσεις εδώ αναλυτικά τους κανόνες του παιχνιδιού, διότι α) είναι εξαιρετικά πολλοί (το βιβλιαράκι οδηγιών είναι γύρω στις 30 σελίδες) και β) δεν τους κατάλαβα όλους. Αυτό δεν πρέπει να σε τρομάζει ή να αποκαρδιώνει από το να του δώσεις μια ευκαιρία. Αρκεί να έχεις στην παρέα κάποιον που το έχει ξαναπαίξει ή ένα geek διατεθειμένο να τους διαβάσει όλους και να τους εξηγήσει στα υπόλοιπα στουρνάρια. Ή να δεις αυτόν τον τυπάκο που τους εξηγεί αναλυτικά:

BGF - Game of Thrones από PTITVNET

Το παιχνίδι παίζεται με 3 έως 6 παίκτες, αν και το ιδανικό σενάριο είναι να υπάρχει ο μέγιστος αριθμός παικτών ούτως ώστε “να πέσει αίμα” στο ταμπλό. Ο καθένας αντιπροσωπεύει έναν από τους μεγάλους οίκους:  Γκρέιτζοϊ , Λάνιστερ, Σταρκ, Μαρτέλ και Ταϊρέλ. Εγώ έτυχε να είμαι Μπαράθεον και, όπως και τα άλλα δύο κορίτσια της παρέας, γκρίνιαξα γιατί ήθελα να είμαι Καλίσι (δεν αντιπροσωπεύεται η Καλίσι στο παιχνίδι αλλά, έτσι όπως τα έχει κάνει στα τελευταία επεισόδια, ίσως είναι καλύτερα).

Ο στόχος είναι να επικρατήσεις στο βασίλειο. Αυτό μπορεί να συμβεί είτε κατακτώντας 7 κάστρα πάνω στο χάρτη (έχει αρκετά εδώ κι εκεί και σκέφτεσαι “yeah, ευκολάκι” αλλά στην πορεία αποδεικνύεται σχεδόν ακατόρθωτο να κατακτήσεις πάνω από 4), είτε ελέγχοντας τα περισσότερα κάστρα από τους άλλους στο τέλος 10 γύρων.  10 γύροι μπορεί να σου ακούγονται γρήγοροι αν στο μυαλό σου έχεις το Taboo, αλλά στο Game of Thrones αυτό μεταφράζεται σε 4 έως __ [όσο πάει] ώρες.

Σε κάθε γύρο οι παίκτες τοποθετούν κάτι μικρές στρογγυλές μάρκες (tokens) στο χάρτη ανάποδα, ώστε να μη τις βλέπουν οι άλλοι παίκτες παρά μόνο την ώρα της μάχης. Είναι εντολές επίθεσης, άμυνας και υποστήριξης αλλά υπάρχουν και μερικά άλλα ύπουλα tokens που ακυρώνουν τις ενέργειες αυτές. Ακόμη, στη διάθεσή σου έχεις κάποιες κάρτες που μπορείς να χρησιμοποιήσεις όταν δέχεσαι ή κάνεις επίθεση, οι οποίες ενισχύουν τον αγώνα σου και πρέπει να τις παίξεις σοφά (είναι χρήσιμες και λίγες).

  Το παιχνίδι ξεκινά ουσιαστικά εκεί που τελειώνει ο πρώτος κύκλος της σειράς: ο βασιλιάς Ρόμπερτ έχει πεθάνει, ο Σιδερένιος Θρόνος έχει ξεμείνει στους Μπαράθεον (στο παιχνίδι είναι χάρτινος) και αυτό έχει σημασία σε έναν παράλληλο, πολύπλοκο πίνακα επιρροής: όποιος έχει τον θρόνο καθορίζει τη σειρά που παίζουν οι παίκτες και παίρνει αποφάσεις σε περίπτωση ισοπαλίας. Προσπάθησα να τον κρατήσω όσο περισσότερο μπορούσα, αλλά αυτή η ιστορία θέλει "λεφτά", διότι παίζουν στοιχήματα για το ποιος θα τον πάρει. Όπως επίσης με στοιχήματα και πονταρίσματα αποκτάς και ένα χάρτινο ξίφος, που σου δίνει στρατιωτικό αβαντάζ και ένα χάρτινο κοράκι (που δεν κατάλαβα ποτέ τι κάνει).

Τα "λεφτά" σου, όμως, τα χρειάζεσαι και στο κυρίως ταμπλό. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, υπάρχει και μια μόνιμη απειλή πέρα από το τείχος, με τα Wildings να ετοιμάζονται να κάνουν ντου και οι παίκτες να πρέπει (πάλι με "λεφτά") να τα απωθήσουν. Γενικά τα λεφτά τα χρειάζεσαι για να επιβιώσεις, να πας μπροστά και καλό είναι να μην τα φας όλα στο στοίχημα. Ό,τι ισχύει και στην πραγματική ζωή δηλαδή.

Στρατηγική, συμμαχίες, προδοσίες και σεξ

Στην αρχή ξεκινάς ειρηνικά. Χαζογελάς με τους διπλανούς σου, προσπαθείς να πετύχεις τους στόχους σου χωρίς να πατήσεις την ουρά των συμπαικτών σου, κάνεις μικρές ανώδυνες συμμαχίες και αβρότητες σε άλλους παίκτες που σου ζητούν ευγενικά να τους υποστηρίξεις με το στρατό σου στην τάδε μάχη. Όμως το παιχνίδι είναι στημένο έτσι που αργά ή γρήγορα η ηθική πάει περίπατο. Από ένα σημείο και μετά θα χρειαστεί να καταστρέψεις τον συμπαθέστατο γείτονα, να προδώσεις τις συμμαχίες σου, να εξαπατήσεις τους φίλους σου. Όλοι έχουμε ένα μικρό Τζόφρι ή Θίον ή Στάνις μέσα μας και το παιχνίδι κάνει ότι μπορεί για να τον αναδείξει. Όπως η σειρά, έτσι και το επιτραπέζιο είναι γεμάτο με στρατηγική, συνωμοσίες, προδοσίες και σεξ. ΟΚ, ίσως όχι κυριολεκτικό σεξ, αλλά μπορείς να το πεις και έτσι αυτό που συμβαίνει όταν αποδυναμώνεσαι και οι άλλες παίκτες “σε γλεντάνε” κανονικά. Μια λάθος κίνηση, ένας κακός υπολογισμός and you’re fucked.

Επεράσαμε όμορφα

Εννοείται πως δεν κέρδισα σε αυτό το παιχνίδι. Για την ακρίβεια, όπως παρατήρησαν οι συμπαίκτες μου, “έκανα μπουρδέλο το βασίλειο” και μετά άφησα στη θέση μου τον φίλο μου να βγάλει το φίδι από την τρύπα, όσο εγώ μασουλούσα πίτσες και έβλεπα ξανά τη σκηνή της αιμομιξίας των αδερφών Λάνιστερ.

Τους συμπάθησα κάπως τους Λάνιστερ μετά από αυτή τη βραδιά. Ο Λανιστερικός οικοδεσπότης πλήρωσε με το παραπάνω το χρέος του απέναντι στους προσκεκλημένους του να περάσουν μια απολαυστική βραδιά: υπήρξε εξαιρετικά υπομονετικός με τους ανεπίδεκτους μαθήσεως παίκτες, θυμόταν να κάνει refill στα μπολ με τα τσιπς και στα ποτήρια με τις κοκακόλες, σηκώθηκε για να ψήσει “Ντοθράκικα λουκάνικα” στο μπάρμπεκιου, παρήγγειλε πίτσες για να πάρουν δυνάμεις οι εξουθενωμένοι στρατηγοί και εμφάνισε και το τσουρέκι, το οποίο όλοι φάγαμε στο τέλος αναλύοντας τα κρίσιμα σημεία του παιχνιδιού, τα λάθη και τις παραλείψεις. “Όταν παίζεις το παιχνίδι των θρόνων, κερδίζεις ή πεθαίνεις”. Στο ταμπλό μπορεί να πέθανα, αλλά από αυτή την εμπειρία βγήκα μόνο κερδισμένη.