“The North Remembers” Ανασκόπηση

Τέτοια μαζική μανία με σειρά είχε να πιάσει το ελληνικό κοινό από την εποχή του Lost. Κι όμως το Game of thrones τα κατάφερε σε μία μόνο σεζόν. 

Είδες! Δεν έμαθες;

Όσοι περίμεναν δράκους να ξεχύνονται με λύσσα και να βάζουν φωτιές παντού, σκληρές συγκρούσεις Σταρκ και Λάνιστερ στο πεδίο της μάχης, night watchers να παλεύουν με white walkers στις παρυφές του Τοίχους… μάλλον απογοητεύτηκαν. Η έναρξη του πολυαναμενόμενου δεύτερου κύκλου της σειράς Game of Thrones δεν περιελάμβανε τίποτα από όλα αυτά!

Αντ’ αυτού το πρώτο επεισόδιο μας «έμπασε» ξανά στα κόλπα με το μαλακό. Αρχικά παρουσιάζοντάς μας νέα πρόσωπα, όπως ο Στάνις Μπαράθεον και η Μελισάνδρη και φυσικά θυμίζοντας μας τα παλιά. Ανθρώπους που αγαπάμε να μισούμε όπως ο Βασιλιάς Τζόφρι, και άλλους που δεν ξέρουμε –ακόμα τουλάχιστον- αν πρέπει να αγαπάμε ή να μισούμε όπως ο Littlefinger.

Εξάλλου η επιτυχία της σειράς, πέραν του… υπερθεάματος βασίζεται στους πολυεπίπεδους χαρακτήρες της. Καθώς παρότι μιλάμε για έναν κόσμο παραμυθένιο και πολύ μακρινό σε εμάς ο καθένας μπορεί να ταυτιστεί με κάποιον από τους πολλούς πρωταγωνιστές ή να αναγνωρίσει σε κάποιον από αυτούς ένα οικείο του πρόσωπο.

Παράλληλες ιστορίες χτίζονται σταδιακά. Με υπομονή. Σκοπός τους; Να μένουμε σε αναμμένα κάρβουνα βδομάδα με τη βδομάδα μέχρι να τσουρουφλιστούμε… Ό,τι δηλαδή συνέβη πάνω κάτω και με την πρώτη σεζόν και ό,τι συμβαίνει με κάθε επιτυχημένη σειρά που σέβεται τον εαυτό της!
 

Η σεζόν ανοίγει με τον μισητό Τζόφρι, βασιλιά πλέον, να βασανίζει και να σκοτώνει κόσμο για τη διασκέδασή του, με τη Σάνσα στο πλευρό του να μιλάει λίγο, να μη σηκώνει το βλέμμα καθόλου, εμφανώς έτοιμη να εκραγεί ή να κλάψει ή να περάσει το στέμμα του Τζόφρι από τον λαιμό του. Ίσως και ταυτόχρονα.

Αν η παρουσία του Τζόφρι και μόνο μας πριζώνει με το καλημέρα (γιατί θυμήσου, κάθε ιστορία είναι όσο καλή είναι ο villain της), η είσοδος του Τύριον μας καλμάρει. Ο λατρεμένος χαρακτήρας του φανταστικού Πίτερ Ντίνκλατζ (βραβευμένου με Έμμυ, μην ξεχνάμε) είναι ίσως ο μοναδικός σε όλη τη χώρα αυτή τη στιγμή, που έχει ακόμα τον τρόπο του με τον εκτός ελέγχου Τζόφρι.

Και αν τα μεταξύ μεθυσιού και παράνοιας εξουσίας παραληρήματα δε μας έπειθαν για το τι είδους σαδιστής ηγέτης θα είναι ο Τζόφρι, το τέλος του επεισοδίου σίγουρα το περνάει το μήνυμα. Εκεί, σε ένα -παρά μία σκηνή- cliffhanger, με συνοπτικές Ηρωδικές τακτικές, οι βασιλική φρουρά σφάζει εν ψυχρώ κάθε πιθανό μπάσταρδο του βασιλιά Ρόμπερτ για να μην έχουμε άλλα.

Προφανώς, όπως υποθέτεις, θα έχουμε -πολλά- άλλα. Ο τίτλος του δεύτερου βιβλίου εξάλλου, είναι “Σύγκρουση Βασιλέων”, κι όχι τυχαία: Όπως σημείωσε και η Κέιτλιν Σταρκ, “υπάρχει ένας βασιλιάς σε κάθε γωνιά”. Και όλοι έρχονται προς τα εμάς. Μάλλον έχει καλό λόγο να ανησυχεί ο Τζόφρι.

Τώρα, όλα τα παραπάνω είναι απλώς το περιτύλιγμα του πρώτου επεισοδίου, ώστε να δοθεί ξεκάθαρα η αίσθηση του τι παίζεται. Δηλαδή ο θρόνος. Για τον οποίον κανείς δε θα διαστάσει να φτάσει όσο μακριά χρειαστεί. Ανάμεσα σε αυτές τις δύο σκηνές, μεσολάβησαν πολλές που απλώς λειτουργούσαν σαν μικρές εισαγωγές (ή γέφυρες με την πρώτη σεζόν) ώστε να έχουμε μια ιδέα των κυριότερων παιχτών αυτού του Παιχνιδιού.

Δεν ήταν το πιο συναρπαστικό επεισόδιο της σειράς ως τώρα, αλλά από την άλλη αυτή είναι η κατάρα του να διασκευάζεις με τόσο πιστό τρόπο ένα βιβλίο σε σειρά: Κόβοντας την ιστορία σε 10 κομμάτια, είναι αναπόφευκτο πως τα πρώτα δε μπορούν ποτέ να είναι όσο συναρπαστικά θα είναι τα επόμενα.

Κοιτώντας τις ιστορίες ανά περιοχή, είδαμε:

Πέρα από τη θάλασσα

ΟΚ, ομολογώ δεν έχω τίποτα πέραν αυτού. Περπάτημα, περπάτημα λίγο ακόμα περπάτημα, μια τζουρίτσα Εμίλια Κλαρκ και τέλος. Οι Καλισι-κοί θα πρέπει να περιμένουν τη συνέχεια μιας και μετά το μεγάλο cliffhanger φινάλε της 1ης σεζόν με τη γέννηση του δράκου, δεν υπήρχε τίποτα ιδιαίτερο εδώ.

Ντράγκονστοουν

Εδώ έχουμε το πιο ζουμερό κομμάτι, ειδικά όσο αφορά στους νέους χαρακτήρες. Ο Στάνις ήδη από αναφορές στην 1η σεζόν καταλαβαίναμε ότι θα έπαιζε το ρόλο του αργά ή γρήγορα, όμως εδώ έρχεται παρέα με έξτρα twist: Όχι απλά καταφθάνει για να διεκδικήσει το θρόνο, έχοντας την πληροφορία για την αιμομιξία των Λάνιστερ(*), αλλά κουβαλάει μαζί του την κοκκινοφορεμένη μάγισσα (;) Μελισάνδρη.

Η κοκκινομάλλα βλέπεις έχει παρασύρει τον Στάνις και τους άντρες του στην λατρεία ενός δικού της θεού, και ταυτόχρονα να απαρνηθούν τους Εφτά Θεούς του Γουέστερος. Τόσο κατάκαρδα το πήρε όλο αυτό ο Κρέσεν που πήγε και ήπιε δηλητήριο προκαλώντας τη Μελισάνδρη να κάνει το ίδιο. Τεράστια ήττα όμως γιατί η δικιά μας δεν μασάει από δηλητήρια και αηδίες.

Και, πραγματικά τώρα, κάπου στο σύμπαν του νου θα πρέπει να υπήρχε ένα καλύτερο σχέδιο για να πειστεί ο Στάνις ότι κάνει λάθος.

Στον Βορρά

Η ακολουθία του κουτσομπολιού που ξεκίνησε από τον Νεντ Σταρκ και πέρασε από τον Στάνις, φτάνει τώρα στον Ρομπ Σταρκ, ο οποίος κάπως το τρίβει στα μούτρα του φυλακισμένου Τζέιμι Λάνιστερ. Γενικά οι αναφορές σε αιμομιξία σε αυτό το επεισόδιο πήγαιναν κι έρχονταν, λίγο ακόμα και θα πάψει να μας φαίνεται περίεργο.

Βασικά είχαμε συναρπαστικές (not) σκηνές διαλογοεπεξήγησης όπου ο Ρομπ ανέπτυξε το σχέδιό του για να επιτεθεί στους Λάνιστερ, πετυχαίνοντας τις κατάλληλες συμμαχίες. Υποθέτει κανείς πως όλους αυτούς τους υποψήφιους συμμάχους θα τους δούμε σύντομα, όμως ξέρεις τι λέει ο σοφός λαός του Γoυέστερος: “Όπου λαλούν πολλοί βασιλιάδες αργεί να φύγει ο χειμώνας”.

Κινγκς Λάντινγκ

 Μιλώντας για βασιλιάδες, εδώ είναι το ζουμί.

Ο Τύριον που λέγαμε και παραπάνω, ανακοινώνει εαυτόν ως σύμβουλος του βασιλιά παρότι η μαμά Σέρσεϊ δεν ενθουσιάστηκε με την ιδέα. Ο Πίτερ Ντίνκλατζ πήρε το επεισόδιο κι έφυγε στη σκηνή όπου απλά ξεφτιλίζει το σόι του για την πλήρη τους ανικανότητα να κρατήσει ζωντανούς ή/και αιχμαλώτους αρκετούς Σταρκ ώστε να μπορούν να τους ανταλλάξουν για τον Τζέιμι.

Σε μια σαφέστατα υγιή ακολουθία ξεσπασμάτων, η Σέρσεϊ κάνει επίδειξη δύναμης στον Λιτλφίνγκερ, απλά και μόνο για να κάνει ένα point. “Η γνώση δεν είναι δύναμη. Η δύναμη είναι δύναμη.” Εντάξει, συζητήσιμο αυτό λίγο, επειδή λίγες στιγμές αργότερα όλοι θυμόμαστε τι συνέβη.

 Συνέβη η καλύτερη σκηνή του επεισοδίου, που είναι φυσικά το σκαμπίλι που τρώει ο Τζόφρι όταν κάπως το παρακάνει με την ερώτηση (παραφράζω κάπως εδώ) “και για πές ρε μάνα, πόσο μεγάλα κέρατα έχεις; ε, ε , ε;” Εντάξει, υπερβολικός πιστεύω. Αλλά γιατί έγινε αυτό; Γιατί ο Τζόφρι είχε γνώση των πληροφοριών που είχε στην κατοχή του ο Στάνις σχετικά με (πάμε όλοι μαζί) την αιμομιξία! ΟΚ, τελικά δεν ξέρω αν η γνώση είναι όντως δύναμη, αλλά πάω στοίχημα πως λίγη λιγότερη γνώση για τον Τζόφρι εδώ δε θα την χάλαγε την σιδηρά μητέρα.

Σε κάθε περίπτωση, η όλη φανταστική σκηνή των δυο τους στην εκκλησία έχει ως αποτέλεσμα α) ο Τζόφρι να τα πάρει ακόμα περισσότερο, επειδή ως τώρα ήταν πράος και λογικός ηγέτης και β) να διατάξει τη δολοφονία κάθε μπάσταρδου του Ρόμπερτ. Τι ειρωνία λοιπόν που στην τελευταία σκηνή, ο Γκέντρι και η Άρια το σκάνε μαζί με προορισμό το Τείχος.

Γουίντερφελ

Ο Μπραν κάνει κουμάντο στο Γουίντερφελ, ακόμα δεν μπορεί να περπατήσει, όμως τη νύχτα ονειρεύεται πως είναι ανταρόλυκος που μπορεί να τρέχει ελεύθερα. Την επόμενη μέρα η Νυμφαδώρα Τονκς τον ρωτάει για τα όνειρά του, αλλά εκείνος απλώς χαζεύει τον κόκκινο κομήτη στον ουρανό που λειτουργεί σαν περίπου συνδετικός κρίκος ανάμεσα σε όλες τις διάσπαρτες ιστορίες, και που μια κάποια βεβαιότητα την έχουμε πως δεν είναι απλά εκεί για διακόσμηση.

Οι δοξασίες εκεί στο Γουίντερφελ μιλάνε για συμβολικό ρόλο του κομήτη, ότι σημαίνει τη νίκη μιας εκ των αντιμαχόμενων πλευρών στον πόλεμο. Η Τονκς πιστεύει πως ο κομήτης σημαίνει κάτι άλλο: Πως επέστρεψαν οι δράκοι στην χώρα.

The Night is dark and full of terrors 

Τέλος αν ψάχναμε ατάκα που θα αντικαταστήσει τον «Winter is coming» τη βρήκαμε. Αν ψάχνουμε αντικαταστάτες του Νεντ, του Ντρόγκο και του Βασιλιά Μπαράθεον, το πρώτο επεισόδιο μας έκανε σαφές ότι δεν θα τους βρούμε. Η σειρά αλλάζει. Τα νέα πρόσωπα πρέπει να βρουν τη θέση τους σε αυτή και ο τρόπος που το «The North Remembers» μας κάνει την εισαγωγή στο πιο διευρυμένο «σύμπαν» χαρακτήρων είναι ιδανικός.

Κάποια πράγματα βέβαια δεν αλλάζουν. Όπως το γεγονός ότι ο Τζόφρι είναι το πιο μισητό πρόσωπο που έχει εμφανιστεί σε τηλεοπτική σειρά.

Η πρεμιέρα της δεύτερης σεζόν ανέδειξε όλα αυτά τα στοιχεία που μας έκανε να την αγαπήσουμε εξ’ αρχής. Προσήλωση στους χαρακτήρες, προσήλωση στις καταστάσεις, προσήλωση στα συναισθήματα που δημιουργούνται. Και ναι, ήταν ένα απολαυστικό πρώτο επεισόδιο. Με στιγμές που θα μας μείνουν. Όπως η επίδειξη δύναμης της Σέρσεϊ στον Littefinger και η απόδειξη ότι οι λύκοι θα μεγαλώσουν πολύ περισσότερο από όσο οι λιγότερο υποψιασμένοι περίμεναν. Η ιστορία είναι αλήθεια ότι δεν προχώρησε πάρα πολύ αν εξαιρέσουμε την είσοδο του Στάνις που έγινε με τον πιο πειστικό τρόπο. Μπορεί να μην έχει συγκεντρώσει τον στρατό του αδερφού του, αλλά ασπάζεται ένα πιο cool θεό που όπως όλα δείχνουν μπορεί να αλλάζει τα ποτήρια με το κρασί που περιέχουν δηλητήριο.

Τέτοιου τύπου μαγεία είναι πάντα χρήσιμη.

ΠΗΓΗ: sport-fm.gr ,  oneman.gr